Een maand of wat geleden is mijn tas uit de cinquecento gestolen met daarin mijn geliefde HTC Desire, aangeschaft na een heftige upgrade en verlenging van mijn abonnement.
Ik ben eigenlijk altijd een beetje een Nokia meisje geweest. Dat was m'n eerste mobieltje, gekregen van Publex, met een gemiddelde batterijduur van zo'n 6 uur, max, maar hij was prachtig.
Donkerblauw met zwart, en ik was helemaal het vrouwtje. Na deze Nokia volgde er nog een, die gestolen werd en ik verving door een zilveren Samsung met regenboogletters en hippe ringtoontjes. Ik kon er alleen totaal niet mee overweg, want snapte de logica van het toestel absoluut niet. Gelukkig werd die ook snel gejat waarna manlief me een snoezig, champagnekleurig Nokiaatje voor de Sint gaf. De daarop volgende mobieltjes kan ik me even niet meer herinneren, maar het komt weer into focus met de laatste Nokia N97, die ik zo stoer vond omdat ik er potentieel e-mail op kon downloaden. Zover is het echter nooit gekomen, want ik had geen idee wat ik met die domeinen en POP3's aanmoest.
Inmiddels draaide DnA best lekker, en Anneke en ik vonden we dat het tijd werd voor grotemensentelefoons. We stapten de Vodafone winkel in, ik verlengde mijn bestaande abonnement en kreeg een fluwelig, gladaanvoelende doos mee, met daarin De Desire. Met e-mail. En een camera. En een aparte 'bladzijde' voor al m'n Shazams en Angry Birds, want die apps zijn er tenslotte op gedownload te worden. En een goede sound voor al m'n muziek, wat weer goed uitkwam omdat ik mijn i-Pod ook al een jaar niet meer kan vinden (vast gejat). En die prachtige, coole, slickmother mobile werd dus bruut uit m'n leven gerukt door een nietsnut die toevallig harde ellebogen had.
Ik ben eigenlijk altijd een beetje een Nokia meisje geweest. Dat was m'n eerste mobieltje, gekregen van Publex, met een gemiddelde batterijduur van zo'n 6 uur, max, maar hij was prachtig.
Donkerblauw met zwart, en ik was helemaal het vrouwtje. Na deze Nokia volgde er nog een, die gestolen werd en ik verving door een zilveren Samsung met regenboogletters en hippe ringtoontjes. Ik kon er alleen totaal niet mee overweg, want snapte de logica van het toestel absoluut niet. Gelukkig werd die ook snel gejat waarna manlief me een snoezig, champagnekleurig Nokiaatje voor de Sint gaf. De daarop volgende mobieltjes kan ik me even niet meer herinneren, maar het komt weer into focus met de laatste Nokia N97, die ik zo stoer vond omdat ik er potentieel e-mail op kon downloaden. Zover is het echter nooit gekomen, want ik had geen idee wat ik met die domeinen en POP3's aanmoest.
Inmiddels draaide DnA best lekker, en Anneke en ik vonden we dat het tijd werd voor grotemensentelefoons. We stapten de Vodafone winkel in, ik verlengde mijn bestaande abonnement en kreeg een fluwelig, gladaanvoelende doos mee, met daarin De Desire. Met e-mail. En een camera. En een aparte 'bladzijde' voor al m'n Shazams en Angry Birds, want die apps zijn er tenslotte op gedownload te worden. En een goede sound voor al m'n muziek, wat weer goed uitkwam omdat ik mijn i-Pod ook al een jaar niet meer kan vinden (vast gejat). En die prachtige, coole, slickmother mobile werd dus bruut uit m'n leven gerukt door een nietsnut die toevallig harde ellebogen had.
Wekenlang rouwde ik om de HTC, en gebruikte ik de trouwe Nokia N97 maar weer, die ik allang niet zo gaaf meer vond en die bovendien ook nog eens om de dag bleef hangen na een telefoontje. Toen kreeg ik de nieuwsbrief van Aldi onder ogen. In de verkoop vanaf zaterdag: Samsung Galaxy Young. Android apparaatje, dus apps en een tweede kans op e-mail, ook als ik niet achter de compu zat.
Ik twijfelde: van nature schuw ik dit soort bijzondere koopjes, want ik ben allergisch voor scherp ellebogenwerk, kan niet tegen de stress van de adrenaline veroorzaakt door het belang van het al dan niet slagen van de missie en ik word bang van de verbeten trek om de monden van mensen die zich in de strijd gooien. Je zult mij dan ook niet snel voor de deur van de H&M zien staan, wachtend op de openingstijd zodat ik ene Karl Lagerfeld voor H&M kan scoren. Teveel fanatieke amazones, daar...
Toen vermande ik mezelf en bepaalde mijn tactiek. TIJD: zo vroeg mogelijk aanwezig zijn, eventueel met slaapzak en thermoskan koffie. De Aldi opent om 8:30, dus 8:15 aanwezig. PLAATS: een lastige. De dichtsbijzijnde of makkelijkst te parkeren Aldi? Zaterdagochtend in bed was ik er nog niet uit. Op mijn weg naar buiten probeerde Andrea me nog over te halen om niet te gaan. Hij was er heilig van overtuigd dat ik van een koude kermis zou thuiskomen ("honey, please don't go...!"), maar ik had mijn aanvalsplan klaar, was scherp in het hoofd en werd gedreven door een zekere hebzucht. Niet zozeer precies dit telefoontje, welnee, de hebzucht van het slagen van een koopjesmissie. Dus zat ik zaterdagochtend met kloppend hart in de auto. DOEL: het halen van die Samsung! Het was een stralende, herfstige ochtend en er was geen kip op de weg. Terwijl ik hordes dringende studenten visualiseerde die massaal de schijfdeuren van de Aldi door dromden, kachelde ik door het stille Leiden, mijn ogen dichtknijpend tegen een vlammende, laagstaande, oranje zon.
Bij Aldi aangekomen was er geen spoor van een hysterische meute te bekennen. Een man met wit haar stapte uit de auto om bij de nog gesloten deuren van de supermarkt. Ik stapte ook maar uit en voegde me bij hem. Binnen twee minuten waren er nog twee witharige heren bij ons komen staan. De winkelmanager stapte met een sigaretje en een kopje koffie naar buiten. Ze vroeg ons waar ze ons mee van dienst kon zijn. De telefoon dus. Tja, ze ging eens kijken hoeveel ze er eigenlijk had. Met een plastic tas in de hand liep ze naar de kassa waar ze de tas opzette. Daarna liep ze terug naar buiten, en terwijl ze haar peuk geroutineerd aansteek inhaleerde ze: "Zo, die is dus nu uitverrrkocht."
Trots liep ik tien minuten later met een fluweliggladaanvoelende doos de Aldi uit, in het spoor van twee witharige heren. Een negental mensen was wegsgestuurd, waarvan maar één studen. Die hadden vast door dat de Samsung Galaxy Young niet echt de moeite van het in de rij staan was...
Ik twijfelde: van nature schuw ik dit soort bijzondere koopjes, want ik ben allergisch voor scherp ellebogenwerk, kan niet tegen de stress van de adrenaline veroorzaakt door het belang van het al dan niet slagen van de missie en ik word bang van de verbeten trek om de monden van mensen die zich in de strijd gooien. Je zult mij dan ook niet snel voor de deur van de H&M zien staan, wachtend op de openingstijd zodat ik ene Karl Lagerfeld voor H&M kan scoren. Teveel fanatieke amazones, daar...
Toen vermande ik mezelf en bepaalde mijn tactiek. TIJD: zo vroeg mogelijk aanwezig zijn, eventueel met slaapzak en thermoskan koffie. De Aldi opent om 8:30, dus 8:15 aanwezig. PLAATS: een lastige. De dichtsbijzijnde of makkelijkst te parkeren Aldi? Zaterdagochtend in bed was ik er nog niet uit. Op mijn weg naar buiten probeerde Andrea me nog over te halen om niet te gaan. Hij was er heilig van overtuigd dat ik van een koude kermis zou thuiskomen ("honey, please don't go...!"), maar ik had mijn aanvalsplan klaar, was scherp in het hoofd en werd gedreven door een zekere hebzucht. Niet zozeer precies dit telefoontje, welnee, de hebzucht van het slagen van een koopjesmissie. Dus zat ik zaterdagochtend met kloppend hart in de auto. DOEL: het halen van die Samsung! Het was een stralende, herfstige ochtend en er was geen kip op de weg. Terwijl ik hordes dringende studenten visualiseerde die massaal de schijfdeuren van de Aldi door dromden, kachelde ik door het stille Leiden, mijn ogen dichtknijpend tegen een vlammende, laagstaande, oranje zon.
Bij Aldi aangekomen was er geen spoor van een hysterische meute te bekennen. Een man met wit haar stapte uit de auto om bij de nog gesloten deuren van de supermarkt. Ik stapte ook maar uit en voegde me bij hem. Binnen twee minuten waren er nog twee witharige heren bij ons komen staan. De winkelmanager stapte met een sigaretje en een kopje koffie naar buiten. Ze vroeg ons waar ze ons mee van dienst kon zijn. De telefoon dus. Tja, ze ging eens kijken hoeveel ze er eigenlijk had. Met een plastic tas in de hand liep ze naar de kassa waar ze de tas opzette. Daarna liep ze terug naar buiten, en terwijl ze haar peuk geroutineerd aansteek inhaleerde ze: "Zo, die is dus nu uitverrrkocht."
Trots liep ik tien minuten later met een fluweliggladaanvoelende doos de Aldi uit, in het spoor van twee witharige heren. Een negental mensen was wegsgestuurd, waarvan maar één studen. Die hadden vast door dat de Samsung Galaxy Young niet echt de moeite van het in de rij staan was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten